WAT IS SELECTIEF MUTISME

de belangrijkste informatie
Selectief Mutisme

Selectief mutisme

Angststoornissen zoals selectief mutisme worden gedefinieerd door een gebrek aan spraak of communicatie in bepaalde sociale contexten, zoals op het werk, op school of in de gemeenschap. Meestal wordt de ziekte het eerst bij een jongere vastgesteld.

Minder dan 1% van de kinderen zou selectieve mutisme hebben. De eerste gedocumenteerde voorbeelden dateren uit 1877, toen de Duitse arts Adolph Kussmaul niet-sprekende kinderen classificeerde als “afasie voluntaria”.

Selectief mutisme kan veel negatieve gevolgen hebben, vooral als het onbehandeld blijft. Academische problemen, een laag gevoel van eigenwaarde, sociaal isolement en sociale angst kunnen het gevolg zijn.

Wat is selectief mutisme?

Als u denkt dat uw kind met selectief mutisme kampt, let dan op de volgende symptomen:

Hoewel deze acties zelfverdediging zijn, kunnen andere kinderen en volwassenen ze vaak zien als doelgericht en uitdagend.

Diagnose van selectief mutisme

Hoewel wordt erkend dat selectief mutisme zijn wortels heeft in angst, werd het in de vijfde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5), uitgebracht in 2013, geclassificeerd als een angststoornis.

De naam “selectief” werd voor het eerst gebruikt in 1994; daarvoor stond de aandoening bekend als “electief mutisme”. De verandering werd gemaakt om ervoor te zorgen dat kinderen met selectief mutisme niet zouden kiezen om te wisselen, maar in plaats daarvan meer aarzelen om te spreken.

Selectief mutisme bij kinderen

Het primaire criterium voor een diagnose van selectief mutisme is een consistent niet spreken in specifieke sociale situaties waarin men verwacht te spreken (bv. op school), ondanks het spreken in andere situaties.

Naast dit primaire symptoom moeten kinderen ook het volgende vertonen:

Children who stop talking temporarily after immigrating to a foreign country or experiencing a traumatic event would not be diagnosed with selective mutism.

wat is selectief mutisme

Selectief mutisme bij volwassenen

In sommige gevallen blijft selectief mutisme bestaan van de kindertijd tot de adolescentie en zelfs tot in de volwassenheid.

Om als volwassene de diagnose selectief mutisme te krijgen, zijn meestal de volgende criteria aanwezig:

Volwassenen met selectief mutisme vertonen vaak gedrag dat lijkt op dat van een sociale angststoornis, zoals angst voor openbare ruimten (bijv. restaurants) en/of het spreken met onbekende mensen. Selectief mutisme (en sociale angst) kan ertoe leiden dat iemand sociale situaties vermijdt of zich volledig terugtrekt, wat leidt tot sociaal isolement.2

Een zorgverlener zal waarschijnlijk vragen stellen over deze of andere gedragingen wanneer hij selectief mutisme als diagnose overweegt. g

De oorzaken van selectief mutisme

Omdat de aandoening vrij zeldzaam is, zijn de risicofactoren voor de aandoening niet volledig bekend. Ooit werd aangenomen dat selectief mutisme het gevolg was van misbruik, trauma of onrust in de kindertijd.

Onderzoek suggereert nu dat de aandoening verband houdt met extreme sociale angst en dat genetische aanleg waarschijnlijk is.3 Zoals bij alle psychische stoornissen is het onwaarschijnlijk dat er één enkele oorzaak is.

Kinderen die de aandoening ontwikkelen:

Andere mogelijke oorzaken zijn temperament en de omgeving. Kinderen die gedragsmatig geremd zijn of die taalproblemen hebben, kunnen de aandoening eerder ontwikkelen. Ouders met sociale angst en modelgedrag kunnen ook een rol spelen.

Selectief mutisme komt ook vaak voor in combinatie met andere stoornissen, zoals..:

Complicaties van Selectief Mutisme

Helaas kan selectief mutisme de angst verergeren. Een kind met selectief mutisme kan bijvoorbeeld bang zijn om naar school te gaan, waar zijn aandoening het moeilijk maakt om geaccepteerd te worden door zijn leeftijdsgenoten.

Selectief mutisme kan leiden tot communicatieproblemen. Een volwassene met selectief mutisme kan worden gezien als veroordelend of passief agressief als de mensen in zijn omgeving hun aandoening niet begrijpen – een extra laag die het omgaan met de aandoening nog moeilijker kan maken.

Iemand met selectief mutisme kan zich terugtrekken van school, werk of dagelijkse activiteiten en zich sociaal isoleren. Dit kan leiden tot een laag zelfbeeld en zelfs een depressie.

Als u of iemand die u kent de symptomen van een depressie ervaart, is het belangrijk om hulp te zoeken. Het kan goed zijn om vertrouwde dierbaren in vertrouwen te nemen over uw problemen; daarnaast kan een geestelijk verzorger u helpen de frustraties die u ervaart het hoofd te bieden.

Behandeling van selectief mutisme

Selectief mutisme is het meest ontvankelijk voor behandeling als het in een vroeg stadium wordt ontdekt. Als uw kind al twee maanden of langer zwijgt op school, is het belangrijk dat de behandeling snel begint.

Als selectief mutisme niet vroegtijdig wordt opgemerkt, bestaat het risico dat uw kind eraan gewend raakt om niet te spreken, met als gevolg dat zwijgen een manier van leven wordt en moeilijker te veranderen is.

De behandeling van selectief mutisme kan bestaan uit therapie, medicatie of een combinatie van beide.

Therapie

Een gebruikelijke behandeling voor selectief mutisme is het gebruik van gedragsbeheersingsprogramma’s.3 Dergelijke programma’s zijn vaak gebaseerd op cognitieve gedragstherapie (CGT).

In een onderzoek naar kinderen met selectief mutisme die vijf jaar lang CGT kregen, ontdekten de onderzoekers dat de meerderheid buitenshuis kon spreken en dat de symptomen van comorbide angststoornissen verminderden.7

Technieken die gebruikt worden in cognitieve gedragstherapie voor personen met selectief mutisme kunnen zijn:

Geneesmiddelen

Medicatie kan ook aangewezen zijn, vooral in ernstige of chronische gevallen, of wanneer andere methoden geen verbetering hebben gebracht. De keuze om al dan niet medicatie te gebruiken moet worden gemaakt in overleg met een arts die ervaring heeft met het voorschrijven van angstmedicatie voor kinderen.

Omgaan met selectief mutisme

Naast het zoeken naar de juiste professionele behandeling, zijn er dingen die u kunt doen om uw kind te helpen met zijn of haar aandoening om te gaan.

Over het algemeen is de prognose voor selectief mutisme goed. Tenzij er een ander probleem is dat bijdraagt aan de aandoening, functioneren kinderen over het algemeen goed op andere gebieden en hoeven ze niet in het speciaal onderwijs geplaatst te worden.

Hoewel het mogelijk is dat deze stoornis voortduurt tot in de volwassenheid, is het zeldzaam en is het waarschijnlijker dat zich een sociale angststoornis ontwikkelt.